Floridaroadtrip - The Keys

Na het sjieke Key West was het tijd voor de rest van de Keys. Wij zouden twee dagen in een paradijs verblijven en dat was ook zo. 

Een uitzicht over het water, palmbomen, hangmatten en verder niks. Een pinterest plaatje. Dit zou een zeer uitgebreide blog kunnen zijn maar er valt weinig te vertellen, dan dat wij twee dagen helemaal niks hebben gedaan. Gezwommen, marshmallows geroosterd bij het kampvuur, in de hangmat gehangen en gekeken naar de volle maan. 

Een leuke toevoeging is dat wij een restaurant hebben gegeten waar ook de serie BloodLine is opgenomen. Dat vond Jim dan weer te gek, aangezien hij een kijker is van deze serie. 

De laatste dag was het uitchecken en rijden richting Miami want er stond een baseball wedstrijd op het programma. Daarvoor zouden wij nog naar de Wynwood Walls gaan. Wordt het toch nog een uitgebreide blog want dit tripje was best spannend. Het liep niet allemaal even prettig, het stadion was prachtig maar de buurt eromheen niet. 

Wij belande in een private public bus, dit was allemaal prima. Wij waren beide zeer doorweekt van het zweet en gestresst want het ging allemaal niet zoals wij het gepland hadden. De eerste minuten in de bus waren prima totdat er twee mensen in de bus kwamen die niet wilde betalen. Wij komen er toen achter dat wij in de getto van Miami waren beland. Gelukkig moesten wij vrij snel uitstappen en kon er zonder ons verder ruzie gemaakt worden. 

Een straat verder kwamen wij aan bij de Wynwood Walls en ook bij de regen. Dit was de eerste dag dat wij serieus regen hadden, wat ook niet stopte. Het even een buitje was voorbij. Er werd langs de prachtig geschilderde muren gelopen, foto’s gemaakt en besloten dat wij hier als wij in Miami waren nog een keer langs gingen. Op naar de starbucks, airco en WiFi want dan kon er een uber besteld worden. Wij hadden wel weer genoeg sensatie meegemaakt. 

Nadat wij gezien hadden dat een grote stad, zoals Miami, te voet bewandelen niet helemaal de bedoeling is. Is er een uber besteld om ons terug naar het ballpark te brengen. Ik beken, het was een stuk fijner dan alles met de benenwagen te doen. Bij het ballpark aangekomen moesten wij ons even opfrissen met een deodouche en kanhet Amerikaanse spektakelstuk beginnen. 

Het was een indoor ballpark, wat ik vooraf niet bedacht had. Er was zelfs airco in het stadion. Helemaal top dus. Wij waren wat vroeg aanwezig om nog wat toeristische foto’s van het veld en stadion te schieten. Ook werd er traditiegetrouw weer een cap van het hometeam gekocht. Mooi uitgedost in een gekregen shirt en met wat coke en cracker jackets begint de wedstrijd met een ode aan alle overleden soldaten en een prachtig gezongen volkslied. Wat uitbundig werd meegezongen voor een kleine 15.000 mensen. Blijft toch indrukwekkend. 

Vanaf het begin zag je al dat dit geen strijd met een korfbal uitslag zou worden, maar een close game. Wat het wel spannend maakte, maar ook langdradig. Het scoren van punten is wat sport leuk maakt en juist dat lukte niet erg goed door het goede spel van beide pitchers. 

In de vierde inning was daar de sterspeler van het hometeam die wél in Miami gebleven was die de score opende. Daarna moesten wij tot de negende en laatste inning wachten en was het juist het uitspelende team die gelijk maakte. Gelukkig gooide de pitcher de laatste out binnen en bleef het gelijk. Bij baseball moet er een winnaar komen dus kregen we waar voor ons geld met een 10de inning. Wie nu zou scoren won. Het lukte de Washington Nationals niet en daarna was het de beurt aan de Marlins. 

Daar had je hem weer. Mr. Realmuto was aan slag en je kan het al raden. Hij maakte het winnende punt. Miami wins stond door het stadion en na afloop werden wij getrakteerd op een potje vuurwerk. 

Ik kijk terug met een warm gevoel, maar heb ook dit keer gezien dat ik snap dat mensen een ballgame gebruiken om te socializen, een donut of hotdog te eten, voor het eerst op date te gaan of andere leuke dingen die je op een zaterdagmiddag doet. 

Tot later Miami! Op naar Lake Wordt...